هی.... 

هی فلانی می دانی ؟ می گویند رسم زندگی چنین است...

می آیند.... می مانند.... عادت می دهند.... ومی روند.

وتو در خود می مانی و تو تنها می مانی

راستی نگفتی رسم تونیز چنین است؟.... مثل همه فلانی ها....؟

درد زندگی...

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه نداشتن کسی است که الفبای دوست داشتن

را برایت تکرار کند و تو از او رسم محبت بیاموزی .

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه گذاشتن سدی در برابر رودی است که از چشمانت جاری است.

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه پنهان کردن قلبی است که به اسفناک ترین حالت شکسته شده .

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه نداشتن شانه های محکمی است که بتوانی به آن ها

تکیه کنی و از غم زندگی برایش اشک بریزی .

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه ناتمام ماندن قشنگترین داستان زندگی است که

مجبوری آخرش را با جدائی به سرانجام رسانی .

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه نداشتن یک همراه واقعی است که در سخت ترین شرایط همدم تو باشد .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه به دست فراموشی سپردن قشنگ ترین احساس زندگی است .

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه یخ بستن وجود آدم ها و بستن چشمها است.

…… دستانم گرمی دستانت را می خواهد پس دستانم را به تو میدهم

قلبم تپش قلبت را می خواهد پس قلبم را به تو میدهم

چشمانم نگاه زیبایت را می خواهد پس نگاهم از آن توست

عشقم تمامی لحظات تو را می خواهند وبرای با تو بودن دلتنگی میکنند

دل من همانند آسمان ابری از دوری تو ابری است

درخشش چشمانم همانند خورشید درخشان انتظار چشمانت را می کشند

پس بدان اگر پروانه سوختن شمع را فراموش کند من هرگزفراموشت نخواهم کرد.

.

.

.

.

.

.

من چه کنم خیال تو منو رها نمی کنه

اما دلت به وعده هاش یه کم وفا نمی کنه

من ندیدم کسی رو که مثل تو موندگار باشه

آدم خودش رو که تو دل اینجوری جا نمی کنه

.

نمی بخشمت .... بخاطر تمام خنده هایی که از صورتم گرفتی .... بخاطر

 

تمام غمهایی که بر صورتم نشاندی .... نمی بخشمت .... بخاطر دلی که

 برایم شکستی .... .. بخاطر احساسی که برایم پرپر کردی ..... نمی

بخشمت .... بخاطر زخمی که بر وجودم نشاندی ..... بخاطر نمکی که بر

 زخمم گذاردی .... و می بخشمت بخاطر عشقی که بر قلبم حک کردی
.

.

.

 

تموم خاطراتت یادم میاد

 

                                 یاد اون روز که دلت میگفت منو میخواد

 اگه تو نمونی پیشم دیونه میشم

                                آخه من چی کار کنم تو بمونی پیشم

  فکر تو یه لحظه از سرم نمیره

                                     من میگم میمونی اما دل میگه میره

   میدونم تو میری مهرم حروم می شه    

میدونم تو میری مهرم حروم میشه

 .

.

.

مرگ

 

 

یه اتاقی باشه گرمه گرم..روشنه روشن..
تو باشی منم باشم..
کف اتاق سنگ باشه سنگ سفید..
تو منو بغلم کنی که نترسم..که سردم نشه..که نلرزم..
اینجوری که تو تکیه دادی به دیوار..پاهاتم دراز کردی..
منم اومدم نشستم جلوت و بهت تکیه دادم..
با پاهات محکم منو گرفتی ..دو تا دستتم دورم حلقه کردی..
بهت می گم چشماتو می بندی؟
میگی اره بعد چشماتو می بندی ...
بهت می گم برام قصه می گی ؟ تو گوشم؟
می گی اره بعد شروع می کنی اروم اروم تو گوشم قصه گفتن..
یه عالمه قصه طولانی و بلند که هیچ وقت تموم نمی شن..
می دونی؟
می خوام رگ بزنم..رگ خودمو..مچ دست چپمو..یه حرکت سریع..
یه ضربه عمیق..بلدی که؟
ولی تو که نمی دونی می خوام رگمو بزنم ..تو چشماتو بستی ..نمیدونی



من تیغ رو از جیبم در میارم..نمی بینی که سریع می برم..نمی بینی
خون فواره می زنه..رو سنگای سفید..نمی بینی که دستم می سوزه
و لبم رو گاز می گیرم که نگم اااخ که چشماتو باز نکنی و منو نبینی..

تو داری قصه می گی..
من شلوارک پامه..دستمو می ذارم رو زانوم..خون میاد از دستم میریزه
رو زانوم و از زانوم میریزه رو سنگا..قشنگه مسیر حرکتش..
حیف که چشمات بسته است و نمی تونی ببینی..
تو بغلم کردی..می بینی که سرد شدم..محکم تر بغلم میکنی که گرم بشم..
می بینی نا منظم نفس می کشم..تو دلت میگی آخی دوباره نفسش گرفت.
می بینی هر چی محکم تر بغلم می کنی سرد تر میشم..
می بینی دیگه نفس نمی کشم..
چشماتو باز میکنی می بینی من مردم..
می دونی ؟ من می ترسیدم خودمو بکشم از سرد شدن ..از تنهایی مردن..

از خون دیدن..وقتی بغلم کردی دیگه نترسیدم..
مردن خوب بود ارومه اروم...
گریه نکن دیگه..من که دیگه نیستم چشماتو بوس کنم بگم

خوشگل شدیاااا

بعدش تو همون جوری وسط گریه هات بخندی..

گریه نکن دیگه خب؟ دلم می شکنه..

دل روح نازکه.. نشکونش خب؟؟

.

.

.

.

.

.

.

همین

بقیه عکس ها در   ادامه مطلب...

روزی عارف پیری با
مریدانش از کنار قصر پادشاه گذر میکرد.
شاه که در ایوان کاخش مشغول به
تماشا بود، او را دید و بسرعت به نگهبانانش دستور داد تا استاد پیر را به
قصر آورند.
عارف به حضور شاه شرفیاب شد.
شاه ضمن تشکر از او خواست
که نکته ای آموزنده به شاهزاده جوان بیاموزد مگر در آینده او تاثیر گذار
شود.

استاد دستش را به داخل کیسه فرو برد و سه عروسک از آن بیرون
آورد و به شاهزاده عرضه نمود و گفت: "بیا اینان دوستان تو هستند، اوقاتت را
با آنها سپری کن."
شاهزاده با تمسخر گفت: " من که دختر نیستم با عروسک
بازی کنم! "

عارف اولین عروسک را برداشته و تکه نخی را از یکی از
گوشهای آن عبور داد که بلافاصله از گوش دیگر خارج شد.
سپس دومین عروسک
را برداشته و اینبار تکه نخ از گوش عروسک داخل و از دهانش خارج شد.
او
سومین عروسک را امتحان نمود.
تکه نخ در حالی که در گوش عروسک پیش میرفت،
از هیچیک از دو عضو یادشده خارج نشد.

استاد بلافاصله گفت : " جناب
شاهزاده، اینان همگی دوستانت هستند، اولی که اصلا به حرفهایت توجهی
نداشته، دومی هرسخنی را که از تو شنیده، همه جا بازگو خواهد کرد و سومی
دوستی است که همواره بر آنچه شنیده لب فرو بسته "

شاهزاده فریاد
شادی سر داده و گفت: " پس بهترین دوستم همین نوع سومی است و منهم او را
مشاور امورات کشورداری خواهم نمود. "

عارف پاسخ داد : "
نه "
و
بلافاصله عروسک چهارم را از کیسه خارج نمود و آنرا به شاهزاده داد و گفت: "
این دوستی است که باید بدنبالش بگردی "

شاهزاده تکه نخ را بر گرفت
و امتحان نمود.
با تعجب دید که نخ همانند عروسک اول از گوش دیگر این
عروسک نیز خارج شد، گفت : " استاد اینکه نشد ! "

عارف پیر پاسخ
داد: " حال مجددا امتحان کن "
برای بار دوم تکه نخ از دهان عروسک خارج
شد.
شاهزاده برای بار سوم نیز امتحان کرد و تکه نخ در داخل عروسک
باقیماند

استاد رو به شاهزاده کرد و گفت: " شخصی شایسته دوستی و مشورت
توست که بداند کی حرف بزند، چه موقع به حرفهایت توجهی نکند و کی ساکت بماند
".

به دنبال خدا نگرد خدا در بیابان های خالی از
انسان نیست
خدا در جاده های تنهای بی انتها نیست
به دنبالش نگرد

خدا
در نگاه منتظر کسی است که به دنبال خبری از توست
خدا در قلبی است که
برای تو می تپد
خدا در لبخندی است که با نگاه مهربان تو جانی دوباره می
گیرد

خدا آن جاست
در جمع عزیزترین هایت
خدا در دستی است
که به یاری می گیری
در قلبی است که شاد می کنی
در لبخندی است که به
لب می نشانی
خدا در بتکده و مسجد نیست
گشتنت زمان را هدر می دهد
خدا
در عطر خوش نان است
خدا در جشن و سروری است که به پا می کنی
خدا
را در کوچه پس کوچه های درویشی و دور از انسان ها جست و جو مکن
خدا آن
جا نیست

او جایی است که همه شادند
و جایی است که قلب شکسته ای
نمانده
در نگاه پرافتخار مادری است به فرزندش
در نگاه عاشقانه زنی
است به همسرش
باید از فرصت های کوتاه زندگی جاودانگی را جست
زندگی
چالشی بزرگ است
مخاطره ای عظیم
فرصت یکه و یکتای زندگی را
نباید
صرف چیزهای کم بها کرد
چیزهای اندک که مرگ آن ها را از ما می گیرد
زندگی
را باید صرف اموری کرد که مرگ نمی تواند آن ها را از ما بگیرد
زندگی
کاروان سرایی است که شب هنگام در آن اتراق می کنیم
و سپیده دمان از آن
بیرون می رویم
فقط چیزهایی اهمیت دارند
چیزهایی که وقت کوچ ما از
خانه بدن با ما همراه باشند
همچون معرفت بر خدا و به خود آیی

دنیا
چیزی نیست که آن را واگذاریم
دنیا چیزی است که باید آن را برداریم و
با خود همراه کنیم
سالکان حقیقی می دانند که همه آن زندگی باشکوه هدیه
ای از طرف خداوند و بهره خود را از دنیا فراموش نمی کنند
کسانی که از
دنیا روی برمی گردانند
نگاهی تیره و یأس آلود دارند
آن ها دشمن
زندگی و شادمانی اند

خداوند زندگی را به ما نبخشیده است تا از آن
روی برگردانیم
سرانجام خداوند از من و تو خواهد پرسید: آیا «زندگی» را
«زندگی کرده ای»؟